Konstrukcje samolotowe Lilienthala

• Wczesne konstrukcje samolotowe
• Aparat Derwitz, 1891
• Aparat Südende, 1892
• Aparat Maihöhe-Rhinow, 1893
• Mały aparat napędzany uderzeniami skrzydeł, 1893-96
• Normalne aparaty latające, od 1894
• Model do lotów przy silnych wiatrach, 1894
• Aparat z klapą przedskrzydłową, 1895
• Mały dwupłatowiec, 1895
• Duży dwupłatowiec, 1895
• Duży aparat napędzany uderzeniami skrzydeł, 1896
• Inne projekty i konstrukcje

Samoloty załogowe Lilienthala były dla niego urządzeniami eksperymentalnymi. Po lotach próbnych przeprowadzane były w nich zmiany techniczne oraz były one przebudowywane. Dziewięć różnych konstrukcji aparatów latających zostało upamiętnionych na zdjęciach. Istnieją także plany konstrukcyjne i koncepcje wielu innych aparatów szybujących. Do dziś zachowały się tylko niektóre elementy „normalnego aparatu szybującego“ i „małego dwupłatowca“.

Wczesne konstrukcje samolotowe

Pierwsze konstrukcje samolotowe Lilienthala nie zostały uwiecznione na zdjęciach. Zachowały się jednak wstępne koncepcje i różne rysunki konstruktora. Przypuszcza się, że powstało wiele aparatów latających różnych rozmiarów. Z ich zastosowaniem odbywały się skoki z rampy i próby lotnicze z pozycji stojącej na wietrze.

rozpiętości skrzydeł: 4,4 bis 11,0 m
powierzchnia nośna: 2,6 bis 10,0 m²
max. głębokość: 1,0 bis 1,6 m

W muzeum można podziwiać proporcjonalną (1:5) rekonstrukcję aparatu latającego "Mewa", 1889.

Aparat Derwitz 1891

Pierwszy udany samolot załogowy na świecie, długość lotu do 25 m (Derwitz/Krielow w Brandenburgii). Po pierwszych lotach testowych aparat został zmniejszony.

rozpiętości skrzydeł:
około 7 m

powierzchnia nośna:
około 8 m²

wygięcie skrzydeł:
1/10 głębokości

max. głębokość: 1,7 m

długość: 3,9 m

waga: 18 kg

Rekonstrukcja oryginalnych rozmiarów wykonana na podstawie opisu i zdjęć (S. Nitsch)

Aparat Südende 1892

Określany przez Lilienthala jako „aparat szybujący zbudowany nad krążyną”. Chodzi tu o aerodynamicznie wyprofilowaną konstrukcję z częściowym, dwustronnym poszyciem. Loty o długości do 80 m (z wysokości zeskoku wynoszącej 10 m). Według zachowanych dokumentów możliwe jest istnienie aparatu o podobnej konstrukcji jednak innej wielkości.

rozpiętości skrzydeł: 9,5 m

powierzchnia nośna: 14,7 m²

wygięcie 1/20 głębokości

max. głębokość: 2,5 m

długość: 5,6 m

waga: 24 kg

Rekonstrukcja (S. Nitsch) w muzeum

Aparat Maihöhe-Rhinow 1893

Nazwy, które nadał mu Lilienthal: „składany aparat latający o powierzchni nośnej wynoszącej 14 m2” oraz „model 93". Pierwszy aparat o nowej, składanej, przypominającej nietoperza konstrukcji. Złożony miał on wymiary wynoszące ok. 2,0 m x 3,2 m x 0,5 m. Skrzydła zostały wyprofilowane przy pomocy wsuwanych „szyn profilujących”. Dzięki nim możliwa była nawet zmiana profilu.
Konstrukcja była chroniona przez prawo patentowe i stanowiła podstawę dla późniejszej konstrukcji latającej "normalnego aparatu". Na wzniesieniu Maihöhe Lilienthal zbudował wysoką na cztery metry szopę, która służyła jako rampa zeskokowa. Pod miejscowościami Stölln / Rhinow (Brandenburgia) odbywał on z 60-metrowego wzniesienia loty o długości do 250 m.

rozpiętości skrzydeł: 6,6 oder 7 m

powierzchnia nośna: 14 m²

max. głębokość: 2,5 m

długość: 4,35 m

waga: 20 kg

Rekonstrukcja S. Nitsch

Mały aparat napędzany uderzeniami skrzydeł 1893-96

Próba włączenia do dobrze funkcjonującego szybowca napędu uderzeniami skrzydeł. W planach było zarówno wykorzystanie siły ludzkich mięśni, jak i napędu silnikowego. W 1894 roku był gotowy do użycia pierwszy silnik na dwutlenek węgla i został przetestowany. Wyniki prób z napędem uderzeniami skrzydeł były na początku mało zachęcające, jednak Lilienthal obstawał przy próbach naśladowania techniki napędu poprzez uderzenia skrzydłami.

rozpiętości skrzydeł: 6,8 m

powierzchnia nośna: 12 m²

max. głębokość: 2,5 m

Motor - waga: 5,5 kg
(może 10 kg włącznie CO2- flaszka)

Rekonstrukcja z silnikiem:
S. Nitsch

Normalne aparaty latające od 1894

Konstrukcja „normalnego aparatu latającego”, będącego standardowym jednopłatowcem, opiera się na projekcie aparatu latającego o nazwie „Model Stölln”. Nieco odbiegające pod względem treści plany dokumentują też istnienie „Aparatu Seilera” oraz „Modelu Lambert". Dziś znanych jest 9 nazwisk osób, które nabyły normalny aparat latający. Aparaty latające były sprzedane już w 1893 roku. Cztery normalne aparaty latające znajdują się w posiadaniu muzeów (w Londynie, Moskwie, Monachium (fragment) i Waszyngtonie). W aparacie został zamocowany pręt mający na celu chronić przed urazami i łagodzić siłę nacisku w razie upadku. Normalny aparat szybujący został w późniejszym okresie ulepszony i przekształcony w duży dwupłatowiec.

w muzeum: późniejsza konstrukcja normalnego aparatu latającego (Richter, 1925), Nitsch (różne aparaty) konstrukcja modelu Stölln przy zachowaniu proporcji (1:5)

Model do lotów przy silnych wiatrach 1894

Aparat zbudowany przy zachowaniu zasad konstrukcyjnych, o zmniejszonej powierzchni nośnej, przeznaczony do latania przy silnym wietrze. Aparat ten został w późniejszym okresie przekształcony w mały dwupłatowiec. Oryginalny płat nośny znajduje się w Muzeum Techniki w Wiedniu.

rozpiętości skrzydeł: 6,0 m

powierzchnia nośna: 9,7 m²

max. głębokość: 2,0 m

długość: 4,5 m

Późniejsze konstrukcje: I. Legat i J. Jung (ostatnio eksponat wypożyczono ICAO (Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego) w Montrealu

Aparat z klapą przedskrzydłową 1895

Lilienthal nazywał ten duży jednopłatowiec „urządzeniem eksperymentalnym“. Zostały na nim wypróbowane różne systemy sterowania. Elementem najbardziej rzucającym się w oczy jest przednia klapa skrzydłowa, która miała zapobiegać ciągle zdarzającym się upadkom i niekorzystnemu kątowi nachylenia. Dodatkowo Lilienthal testował także sterowanie z możliwością skręcania oraz płaty oporowe.

rozpiętości skrzydeł: 8,8 m   powierzchnia nośna: 19,0 m²  

max. głębokość: 3,0 m   długość: 5,6 m

Rekonstrukcja: S. Nitsch

Mały dwupłatowiec 1895

Dwupłatowiec opierający się na konstrukcji aparatu latającego „Sturmflügelmodel“. „Rezultat musiałby być taki sam, jak w przypadku jednego płata nośnego posiadającego podwójną zdolność nośną, która ze zwzgledu na niewielki rozmiar wystarczająco reaguje na zmiany punktu ciężkości“ - tak opisywał Lilienthal swój cel. Rezultaty były przekonujące. Do dziś zachował się tylko dolny płat nośny tego aparatu i znajduje się on w Muzeum techniki w Wiedniu.

rozpiętości skrzydeł: 6,0 / 5,2 m     powierzchnia nośna: 9,7 / 9,8 m²
max. głębokość: 2,2 / 2,1 m     długość: 4,8 m

Rekonstrukcjaen J. Jung (1:1) a S. Nitsch (1:5)

Duży dwupłatowiec 1895

Wspaniałe osiągnięcia lotnicze oraz wyśmienita sterowność małego dwupłatowca były dobrymi argumentami do wyposażenia również normalnego aparatu latającego w drugi płat nośny.

rozpiętości skrzydeł: 6,6 / 6,3 m

powierzchnia nośna:
13,6 / 10,4 m²

max. głębokość: 2,3 / 2,3 m

długość: 4,9 m

Rekonstrukcja (S. Nitsch)

Duży aparat napędzany uderzeniami skrzydeł 1896

Wynik dalszych prac nad aparatem napędzanym uderzeniami skrzydeł z roku 1893, który również został wyposażony w silnik. Budowa aparatu została ukończona, jednak nie został on już przetestowany.

rozpiętości skrzydeł: 8,5 m   powierzchnia nośna: 17,5 m²  
max. głębokość: 2,5 m   długość: 5,3 m

miernik Rekonstrukcja (1:5) w muzeum

Inne projekty i konstrukcje

Oprócz szczegółowo zrekonstruowanych aparatów latających zachowały się również szkice, projekty i inne przekazy, które nie umożliwiają jednak rekonstrukcji urządzeń, i których nie można jednoznacznie sklasyfikować. Jeden z przedstawionych na rysunkach aparatów „duży jednopłatowiec“ prawdopodobnie nigdy nie został zbudowany. Istnieją szkice dotyczące aparatu napędzanego uderzeniami skrzydeł oraz helikoptera napędzanego siłą mięśni. Wraz z projektem dotyczącym składanych skrzydeł (jak u nietoperza) rozważano również tandemowe rozmieszczenie dwóch płatów nośnych, leżących jeden za drugim. Rozwiązanie to było w późniejszym okresie stosowane przez wielu konstruktorów samolotów.

Gdy zmarł Lilienthal, był już prawie gotowy do testów aparat latający, który umożliwiał mechaniczne przemieszczanie punktu ciężkości pilota. Niewiele wiadomo jest jednak o szczegółach konstrukcji tego aparatu. Uważa się, że jeden z rysunków aparatu o całkowicie zmienionej konstrukcji może mieć związek z tą ostatnią konstrukcją Lilienthala (próba rekonstrukcji przy zachowaniu proporcji (1:5) w muzeum – patrz zdjęcie).

rozpiętości skrzydeł: 9 m     powierzchnia nośna ca.: 20 m²  

max. głębokość: 2,8 m

Projekt aparatu latającego z przechylnymi skrzydłami (Kippflügel-Schlagapparat), napędzanego uderzeniami skrzydeł, został początkowo sklasyfikowany jako urządzenie sprzed 1893 roku, czego powodem była wyróżniająca się konstrukcja. Jednak chodzi prawdopodobnie o nowy aparat napędzany uderzeniami skrzydeł, którego nowa konstrukcja wykorzystująca elementy wcześniejszego aparatu, została zaprojektowana dopiero w roku 1896. Projekt tego aparatu latającego najprawdopodobniej nie został już zrealizowany.